Opium: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Halnymocny (dyskusja | edycje) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
== Otrzymywanie / pozyskiwanie == | == Otrzymywanie / pozyskiwanie == | ||
Opium powstaje przy użyciu specjalnej metody, którą jako pierwszy w historii dokładnie opisał grecki lekarz Dioskurides ( | Opium powstaje przy użyciu specjalnej metody, którą jako pierwszy w historii dokładnie opisał grecki lekarz Dioskurides ( I w. n.e): „Ci, którzy chcą uzyskać sok, powinni po osuszeniu rosy ostrożnie naciąć gwiazdeczkę nożem, ale tak, by nie wszedł on do środka, a torebkę naciąć płytko pionowo po bokach, po czym wypływającą łzę wprowadzić palcem do naczynia i po niedługim czasie czynność powtórzyć, bo sok jest bardzo gęsty i następnego dnia znów się tam znajdzie. Następnie należy go ugnieść w starym moździerzu, uformować pigułki i przechowywać”. By opium nadawało się do palenia powstałą masę podgrzewa się, ugniata, ostrożnie przypieka, zalewa wodą i po pewnym czasie sączy. Przesącz następnie zagęszcza się i rozlewa się do małych glinianych garnuszków i poddaje fermentacji trwającej kilka miesięcy. W tym okresie usunięte zostają resztki roślinne. Podczas tego procesu następują też istotne zmiany chemiczne. Oczyszczone opium jest plastyczną i aromatyczną masą. | ||
== Zastosowanie == | == Zastosowanie == | ||
=== Zastosowanie medyczne === | === Zastosowanie medyczne === | ||
Opium należy do najstarszych znanych człowiekowi substancji leczniczych. Już w starożytności stosowano opium jako środek na bóle i zawroty głowy, głuchotę, apopleksje, utratę wzroku, astmę, kaszel choroby kobiece, dolegliwości żołądkowe, biegunkę. Było używane także jako środek przeciwbólowy i nasenny, przy chorobach uszu, stawów i artretyzmie.Jego stosowanie zalecali Galen i Paracelsus. Przełom w zastosowaniu medycznym tego środka nastąpił w XIX wieku, gdy udało się wyodrębnić z niego alkaloidy składowe; morfinę, kodeinę, tebainę, papawerynę itp. Obecnie to one znajdują zastosowanie medyczne. | |||
''autor IvoPartizan'' | |||
=== Zastosowanie rekreacyjne === | === Zastosowanie rekreacyjne === | ||
Ze względu na obecność morfiny i kodeiny opium ma znaczny potencjał rekreacyjny. W opium występuje wiele alkaloidów które nie są psychoaktywne same w sobie, lecz wzmacniają i wydłużają działanie morfiny oraz kodeiny. Opium występuje w postaci nalewki, zwartej grudki, oraz grudki do palenia. Po spożyciu występuje sedacja większa niż w przypadku czystej morfiny, oraz euforia i błogostan. Jest to spowodowane depresyjnym działaniem na układ nerwowy. Opium powoduje silne uzależnienie psychiczne i fizyczne. | |||
=== Inne zastosowania === | === Inne zastosowania === | ||
| Linia 42: | Linia 46: | ||
== Obecność substancji / rośliny w dziełach kultury i dyskursie społecznym == | == Obecność substancji / rośliny w dziełach kultury i dyskursie społecznym == | ||
Za opium uważa się surowe białe mleczko, które wypływa po nacięciu nierozerwanej główki maku lekarskiego(Papaver somniferum). Sok szybko zmienia barwę na czerwonobrunatną, tężeje i gęstnieje na powietrzu. Tworzy lepką i gumowatą masę o ostrym zapachu, która z czasem twardnieje. Z jednego hektara zasiewów otrzymuje się ok. 9 kg surowego opium. Najstarsze dane pochodzą z Mezopotamii gdzie już ok. 3500 lat p.n.e Sumerowie uzyskiwali sok maku z naciętych makówek. Dowody znajomości opium oraz jego właściwości przetrwały na odkopanych na terenie dzisiejszego Iraku glinianych tabliczkach pochodzących z przed ponad pięciu tysięcy lat. Znane ono było też Asyryjczykom czego świadectwem jest wyobrażenie czczonej także przez Babilończyków asyryjskiej bogini Nisaby z wyrastającymi z jej ramion makówkami. Pierwsze zapisy dotyczące opium pochodzą z VI w. p.n.e. Nie brak również wzmianek o tym specyfiku zawartych w Bilblii. W egipskim papirusie Ebersa (ok. 1500 lat p.n.e) opium występuje pod nazwą seter-seref. Wedle mitów, przyrządzania opium miał w Egipcie uczyć zwykłych śmiertelników bóg Toth, występujący potem pod imieniem Hermesa Trismegistosa, boga wtajemniczeń i nauk tajemnych. W grobowcu faraonów z XVIII dynastii odkryto maść z zawartością morfiny będącej jednym ze składników opium. Źródła pisane wskazują na stosowanie opium w Egipcie w okresie wpływów grecko-rzymskich (od IV w. p.n.e). W literaturze greckiej wzmianki na temat opium zamieścili Hezjod (VIII w. p.n.e) i Homer (VIII w. p.n.e) w Odysei. Prawdopodobnie homerycki nepenthes był właśnie sokiem makowym, opium, rodzajem wywaru zawierającego alkaloidy opiumowe. W antycznej Grecji używano opium w celach kultowych podczas fumigacji świątynnych i wyroczni, ofiarowywano bogom i przyjmowano jako środek odurzający podczas misteriów. Nie brak również dowodów na używanie opium do celów sakralnych na Krecie i Peloponezie w epoce kultury minojskiej i późnomykeńskiej. Ośrodkiem antycznej kultury produkcji opium był Cypr. | |||
O leczniczych właściwościach opium wiedzieli starożytni lekarze – Hipokrates, Heraklides, Teofrast z Erezos, Teokryt, Atenaios, Diagoras, Diokles i Andreas z Karystos a także botanik Pliniusz Starszy zalecając stosowanie go na różnego rodzaju bóle. Z kolei Dioskurides z Anazarbos opisał diacodon, podstawowy syrop uzyskiwany z maku. Wszyscy wymienieni znali lecznicze oraz toksyczne działanie opium i skutki jakie powoduje. W Italii o roślinie tej wzmiankuje Wergiliusz a także Owidiusz w Metamorfozach. Zapisy historyczne stosowania opium w Indiach przypadają na VII w. n.e. a w Chinach na okres średniowieczna. | |||
W starożytnej Europie opium było kojarzone ze snem, letargiem, odurzeniem, obojętnością oraz nieświadomością. Dobrze znane było jego nasenne i odurzające działanie jak i niebezpieczeństwa z tym związane. W V w. p.n.e Diagoras z Meles a dwa wieki później Erazistaratos z Chios zalecali unikanie stosowania opium w lecznictwie. Na niebezpieczeństwa związane z opium wskazywał również Galen w swoim dziele Medicorum opera quae extant. Twierdził on mianowicie, iż „opium jest najsilniejszym z narkotyków, który paraliżuje zmysły i przyprawia o sen śmiertelny”. Jednakowoż zalecał stosowanie opium na m.in. bóle i zawroty głowy, epilepsje, astmę, kolki, gorączkę, obrzęki, trąd, melancholie i kobiece dolegliwości. | |||
Opium wywołuje senność i oszołomienie a tym samym łączy rzeczywistość żywych ze światem sacrum. Odgrywało główną rolę w zabiegach wróżebnych, przypisywano mu zdolność sprowadzania stanów profetycznych, było powszechne we wszelkiego rodzaju wyroczniach. Podczas dionizyjskich rytuałów i misteriów opium dodawano do wina. Starożytna mentalność, z uwagi na wprowadzenie opium do symboliczno-rytualnej sfery sacrum, do specjalnych celów np. do kontaktu z siłami nadprzyrodzonymi uchroniła społeczeństwa tych kultur przed konsumpcyjnym traktowaniem go do hedonicznego użycia. | |||
Opium przede wszystkim dawało obojętność na życie a uzyskiwany efekt stuporu(osłupienia) spowodowany jego zażyciem był wykorzystywany jako realistyczne odczucie śmierci w kultach tajemnych. | |||
Aktualna wersja na dzień 09:17, 4 gru 2020
Klasyfikacja podstawowa
Metka substancji
Wygląd
hyperreal.info
Tripraporty na NeuroGroove: http://neurogroove.info/tagi/natura/opium-0
Dyskusja na forum Talk: https://hyperreal.info/talk/opium-watek-ogolny-t239.html
Wikipedia
Na polskiej Wikipedii substancji poświęcona jest strona: https://pl.wikipedia.org/wiki/opium
Informacje ogólne
Opracowania naukowe
Autorskie zdjęcia i filmy związane z substancją
Otrzymywanie / pozyskiwanie
Opium powstaje przy użyciu specjalnej metody, którą jako pierwszy w historii dokładnie opisał grecki lekarz Dioskurides ( I w. n.e): „Ci, którzy chcą uzyskać sok, powinni po osuszeniu rosy ostrożnie naciąć gwiazdeczkę nożem, ale tak, by nie wszedł on do środka, a torebkę naciąć płytko pionowo po bokach, po czym wypływającą łzę wprowadzić palcem do naczynia i po niedługim czasie czynność powtórzyć, bo sok jest bardzo gęsty i następnego dnia znów się tam znajdzie. Następnie należy go ugnieść w starym moździerzu, uformować pigułki i przechowywać”. By opium nadawało się do palenia powstałą masę podgrzewa się, ugniata, ostrożnie przypieka, zalewa wodą i po pewnym czasie sączy. Przesącz następnie zagęszcza się i rozlewa się do małych glinianych garnuszków i poddaje fermentacji trwającej kilka miesięcy. W tym okresie usunięte zostają resztki roślinne. Podczas tego procesu następują też istotne zmiany chemiczne. Oczyszczone opium jest plastyczną i aromatyczną masą.
Zastosowanie
Zastosowanie medyczne
Opium należy do najstarszych znanych człowiekowi substancji leczniczych. Już w starożytności stosowano opium jako środek na bóle i zawroty głowy, głuchotę, apopleksje, utratę wzroku, astmę, kaszel choroby kobiece, dolegliwości żołądkowe, biegunkę. Było używane także jako środek przeciwbólowy i nasenny, przy chorobach uszu, stawów i artretyzmie.Jego stosowanie zalecali Galen i Paracelsus. Przełom w zastosowaniu medycznym tego środka nastąpił w XIX wieku, gdy udało się wyodrębnić z niego alkaloidy składowe; morfinę, kodeinę, tebainę, papawerynę itp. Obecnie to one znajdują zastosowanie medyczne.
autor IvoPartizan
Zastosowanie rekreacyjne
Ze względu na obecność morfiny i kodeiny opium ma znaczny potencjał rekreacyjny. W opium występuje wiele alkaloidów które nie są psychoaktywne same w sobie, lecz wzmacniają i wydłużają działanie morfiny oraz kodeiny. Opium występuje w postaci nalewki, zwartej grudki, oraz grudki do palenia. Po spożyciu występuje sedacja większa niż w przypadku czystej morfiny, oraz euforia i błogostan. Jest to spowodowane depresyjnym działaniem na układ nerwowy. Opium powoduje silne uzależnienie psychiczne i fizyczne.
Inne zastosowania
Sposoby przyjmowania, dawkowanie i zagrożenia
Funkcjonowanie na rynku lub w podziemiu
Chemia i farmakologia substancji
Uzależnienie i sposoby jego leczenia
Status prawny w poszczególnych krajach
Polska
Obecność substancji / rośliny w dziełach kultury i dyskursie społecznym
Za opium uważa się surowe białe mleczko, które wypływa po nacięciu nierozerwanej główki maku lekarskiego(Papaver somniferum). Sok szybko zmienia barwę na czerwonobrunatną, tężeje i gęstnieje na powietrzu. Tworzy lepką i gumowatą masę o ostrym zapachu, która z czasem twardnieje. Z jednego hektara zasiewów otrzymuje się ok. 9 kg surowego opium. Najstarsze dane pochodzą z Mezopotamii gdzie już ok. 3500 lat p.n.e Sumerowie uzyskiwali sok maku z naciętych makówek. Dowody znajomości opium oraz jego właściwości przetrwały na odkopanych na terenie dzisiejszego Iraku glinianych tabliczkach pochodzących z przed ponad pięciu tysięcy lat. Znane ono było też Asyryjczykom czego świadectwem jest wyobrażenie czczonej także przez Babilończyków asyryjskiej bogini Nisaby z wyrastającymi z jej ramion makówkami. Pierwsze zapisy dotyczące opium pochodzą z VI w. p.n.e. Nie brak również wzmianek o tym specyfiku zawartych w Bilblii. W egipskim papirusie Ebersa (ok. 1500 lat p.n.e) opium występuje pod nazwą seter-seref. Wedle mitów, przyrządzania opium miał w Egipcie uczyć zwykłych śmiertelników bóg Toth, występujący potem pod imieniem Hermesa Trismegistosa, boga wtajemniczeń i nauk tajemnych. W grobowcu faraonów z XVIII dynastii odkryto maść z zawartością morfiny będącej jednym ze składników opium. Źródła pisane wskazują na stosowanie opium w Egipcie w okresie wpływów grecko-rzymskich (od IV w. p.n.e). W literaturze greckiej wzmianki na temat opium zamieścili Hezjod (VIII w. p.n.e) i Homer (VIII w. p.n.e) w Odysei. Prawdopodobnie homerycki nepenthes był właśnie sokiem makowym, opium, rodzajem wywaru zawierającego alkaloidy opiumowe. W antycznej Grecji używano opium w celach kultowych podczas fumigacji świątynnych i wyroczni, ofiarowywano bogom i przyjmowano jako środek odurzający podczas misteriów. Nie brak również dowodów na używanie opium do celów sakralnych na Krecie i Peloponezie w epoce kultury minojskiej i późnomykeńskiej. Ośrodkiem antycznej kultury produkcji opium był Cypr.
O leczniczych właściwościach opium wiedzieli starożytni lekarze – Hipokrates, Heraklides, Teofrast z Erezos, Teokryt, Atenaios, Diagoras, Diokles i Andreas z Karystos a także botanik Pliniusz Starszy zalecając stosowanie go na różnego rodzaju bóle. Z kolei Dioskurides z Anazarbos opisał diacodon, podstawowy syrop uzyskiwany z maku. Wszyscy wymienieni znali lecznicze oraz toksyczne działanie opium i skutki jakie powoduje. W Italii o roślinie tej wzmiankuje Wergiliusz a także Owidiusz w Metamorfozach. Zapisy historyczne stosowania opium w Indiach przypadają na VII w. n.e. a w Chinach na okres średniowieczna.
W starożytnej Europie opium było kojarzone ze snem, letargiem, odurzeniem, obojętnością oraz nieświadomością. Dobrze znane było jego nasenne i odurzające działanie jak i niebezpieczeństwa z tym związane. W V w. p.n.e Diagoras z Meles a dwa wieki później Erazistaratos z Chios zalecali unikanie stosowania opium w lecznictwie. Na niebezpieczeństwa związane z opium wskazywał również Galen w swoim dziele Medicorum opera quae extant. Twierdził on mianowicie, iż „opium jest najsilniejszym z narkotyków, który paraliżuje zmysły i przyprawia o sen śmiertelny”. Jednakowoż zalecał stosowanie opium na m.in. bóle i zawroty głowy, epilepsje, astmę, kolki, gorączkę, obrzęki, trąd, melancholie i kobiece dolegliwości.
Opium wywołuje senność i oszołomienie a tym samym łączy rzeczywistość żywych ze światem sacrum. Odgrywało główną rolę w zabiegach wróżebnych, przypisywano mu zdolność sprowadzania stanów profetycznych, było powszechne we wszelkiego rodzaju wyroczniach. Podczas dionizyjskich rytuałów i misteriów opium dodawano do wina. Starożytna mentalność, z uwagi na wprowadzenie opium do symboliczno-rytualnej sfery sacrum, do specjalnych celów np. do kontaktu z siłami nadprzyrodzonymi uchroniła społeczeństwa tych kultur przed konsumpcyjnym traktowaniem go do hedonicznego użycia. Opium przede wszystkim dawało obojętność na życie a uzyskiwany efekt stuporu(osłupienia) spowodowany jego zażyciem był wykorzystywany jako realistyczne odczucie śmierci w kultach tajemnych.