2C-C: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Linia 9: | Linia 9: | ||
== Informacje ogólne == | == Informacje ogólne == | ||
'''4-Chloro-2,5-dimetoksyfenetyloamina''' (powszechnie znana jako '''2C-C''') to mniej znana substancja psychodeliczna z klasy fenetyloamin, która po podaniu wywołuje efekty psychodeliczne. Jest ona członkiem rodziny 2C-x psychodelicznych fenetyloamin, z których wszystkie pochodzą z systematycznej modyfikacji cząsteczki meskaliny. | |||
2C-C została po raz pierwszy zsyntetyzowana przez Alice C. Cheng i Neala Castagnoli Jr. w 1983 roku jako półprodukt w badaniu oceniającym neurotoksyczność analogów 6-hydroksydopaminy. Jej aktywność u ludzi została później zbadana i udokumentowana przez Alexandra Shulgina w jego książce PiHKAL ("Phenethylamines I Have Known and Loved"). | |||
Wielu użytkowników donosi, że działanie 2C-C jest łagodniejsze, bardziej relaksujące i uspokajające niż innych blisko spokrewnionych psychodelicznych fenetyloamin, takich jak 2C-B, 2C-I i 2C-E.Jest to jeden z najmniej silnych członków rodziny 2C-x, z wyciszonymi efektami wizualnymi i stosunkowo niezmienioną przestrzenią głowy. | |||
Istnieje bardzo niewiele danych na temat właściwości farmakologicznych, metabolizmu i toksyczności 2C-C, a jego historia stosowania przez ludzi jest ograniczona. Obecnie jest on używany do celów rekreacyjnych i terapeutycznych. Jest rzadko sprzedawana na ulicach i dystrybuowana online jako substancja chemiczna do badań w szarej strefie. | |||
=== Opracowania naukowe === | === Opracowania naukowe === |
Wersja z 10:00, 2 wrz 2023
Klasyfikacja podstawowa
Metka substancji
hyperreal.info
Tripraporty na NeuroGroove: http://neurogroove.info/tagi/chemia/2C-C
Dyskusja na forum Talk: https://hyperreal.info/talk/topic22792.html
Wzór chemiczny
Inne nazwy substancji
1-(4-chloro-2,5-dimetoksyfenylo)-2-ethanoamina, 2,5-dimetoksy-4-chlorofenyloetyloamina
Wikipedia
Na polskiej Wikipedii substancji poświęcona jest strona: https://pl.wikipedia.org/wiki/2C-C
Informacje ogólne
4-Chloro-2,5-dimetoksyfenetyloamina (powszechnie znana jako 2C-C) to mniej znana substancja psychodeliczna z klasy fenetyloamin, która po podaniu wywołuje efekty psychodeliczne. Jest ona członkiem rodziny 2C-x psychodelicznych fenetyloamin, z których wszystkie pochodzą z systematycznej modyfikacji cząsteczki meskaliny.
2C-C została po raz pierwszy zsyntetyzowana przez Alice C. Cheng i Neala Castagnoli Jr. w 1983 roku jako półprodukt w badaniu oceniającym neurotoksyczność analogów 6-hydroksydopaminy. Jej aktywność u ludzi została później zbadana i udokumentowana przez Alexandra Shulgina w jego książce PiHKAL ("Phenethylamines I Have Known and Loved").
Wielu użytkowników donosi, że działanie 2C-C jest łagodniejsze, bardziej relaksujące i uspokajające niż innych blisko spokrewnionych psychodelicznych fenetyloamin, takich jak 2C-B, 2C-I i 2C-E.Jest to jeden z najmniej silnych członków rodziny 2C-x, z wyciszonymi efektami wizualnymi i stosunkowo niezmienioną przestrzenią głowy.
Istnieje bardzo niewiele danych na temat właściwości farmakologicznych, metabolizmu i toksyczności 2C-C, a jego historia stosowania przez ludzi jest ograniczona. Obecnie jest on używany do celów rekreacyjnych i terapeutycznych. Jest rzadko sprzedawana na ulicach i dystrybuowana online jako substancja chemiczna do badań w szarej strefie.
Opracowania naukowe
Autorskie zdjęcia i filmy związane z substancją
Otrzymywanie / pozyskiwanie
Synteza według PIHKAL:
Wolna zasada 2,5-dimetoksyfenetylamina została zsyntetyzowana z jej soli przez potraktowanie roztworu 16,2g chlorowodorku 2,5-dimetoksyfenetylaminy w 300 ml wody z roztworem NaOH, ekstrakcję 3x75 ml CH2Cl2 i usunięcie rozpuszczalnika z wyciągniętych ekstraktów pod zmniejszonym ciśnieniem. Bezbarwna pozostałość została rozpuszczona w 75 ml kwasu octowego lodowego (początkowo wytrącający się osad ponownie rozpuścił się całkowicie) i zostałą oziębiona do 0 °C w zewnętrznej łaźni lodowej. Zapewniając dobre mieszanie, dodano 4 ml ciekłego chloru, po trochu używając pipety Pasteura. Objętość z teoretycznych obliczeń to 3,4 ml, ale należy uwzględnić straty przy dodawaniu pipetą a także w kontakcie z kwasem octowym o temperaturze 0 °C i jego częściowym chlorowaniem. Mieszanina zabarwiła się na ciemnobursztynowy kolor, była mieszana przez następne 10 min i przelana do 400 ml wody. Następnie przemyta 3x100 ml CH2Cl2 (co dało pewne odbarwienie) i zneutralizowana rozcieńczonym NaOH a następnie potraktowana niewielką ilością podsiarczynu sodu, co spowodowało duże odbarwienie (z ciemnobrązowego do bladożółtego). Silnie zalkalizowano mieszaninę wodnym roztworem KOH i wyekstrahowano 3x75 ml CH2Cl2. Wyciągnięte ekstrakty zostały przemyte wodą a rozpuszczalnik usunięty pod zmniejszonym ciśnieniem pozostawiając 10 ml ciemnobursztynowego oleju. Został on rozpuszczony w 75 ml alkoholu izopropylowego i zneutralizowany stężonym HCl, co zapoczątkowało samorzutną krystalizację. Kryształy zostały zebrane przez filtrację, przemyte dodatkową ilością 20 ml alkoholu izopropylowego i wysuszone. W ten sposób uzyskano 4,2 g chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-chlorofenetylaminy (2C-C) o t.t. 218-221 °C. Ponowna krystalizacja z alkoholu izopropylowego podniosła t.t. do 220-222 °C. Pozycja przyłączenia chloru do pierścienia została określona dzięki obecności dwóch protonów w pozycji para- w NMR (w roztworze chlorowodorku w D2O).
Synteza z 2C-B. Do roztworu 7,24 g 2,5-dimetoksy-4-bromofenetylaminy (2C-B) i 4,5 g bezwodnika ftalowego w 100 ml bezwodnego DMF (dimetyloformamid) sita molekularne. Po 16 godzinach wrzenia, mieszanina reakcyjna została ochłodzona a sita usunięte przez filtrację. Dodanie małych ilości CH2Cl2 przyspieszyło wytrącenie żółtych kryształów, które ponownie przekrystalizowano z etanolu. Wynikły z tego 1-(2,5-dimetoksy-4-bromofenylo)-2-(ftalimido)-etan o t.t. 141-142 °C ważył 7,57 g. Wzór sumaryczny C18H16BrNO4.
Roztwór 14,94 g 1-(2,5-dimetoksy-4-bromofenylo)-2-(ftalimido)-etanu i 4,5 g chlorku miedzi w 200 ml bezwodnego DMF zostało ogrzewane przez 5 godzin w stanie wrzenia. Ochłodzona mieszaina została przelana do 20 ml wody zawierającej 13 g uwodnionego chlorku żelaza i 3 ml stężonego HCl. Mieszaninę utrzymywano w temperaturze 70 °C przez 20 minut a następnie wyekstrahowano CH2Cl2. Po przemyciu wyciągniętych ekstraktów rozcieńczonym HCl i wysuszeniu bezwodnym MgSO4, substancje lotne zostały usunięte pod zmniejszonym ciśnieniem celem uzyskania stałej pozostałości. Została ona przekrystalizowana z etanolu dając 12,18 g 1-(2,5-dimetoksy-4-chlorofenylo)-2-ftalimido)-etanu w postaci żółtych igieł o t.t. 138-140 °C. Wzór sumaryczny C18H16ClNO4.
Do 60 ml bezwodnego etanolu dodano 12,2 g 1-(2,5-dimetoksy-4-chlorofenylo)-2-(ftalimido)-etanu i 2,9 ml 100% hydrazyny. Roztwór ten ogrzewano do wrzenia przez 15 minut. Po ochłodzeniu cykliczne hydrazony jako produkty uboczne zostały usunięte poprzez filtrację a macierzysty roztwór alkoholowy został osuszony pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość przedestylowano w temperaturze 145-155 °C pod ciśnieniem 0,05mmHg uzyskując 5,16 g przejrzystego, bezbarwnego oleju. Rozpuszczono go w bezwodnym eterze dietylowym i potraktowano gazowym chlorowodorem, co dało chlorowodorek 2,5-dimetoksy-4-chlorofenetylaminy (2C-C) w postaci białych kryształów o t.t. 220-221 °C.
Zastosowanie
Zastosowanie medyczne
Zastosowanie rekreacyjne
Inne zastosowania
Sposoby przyjmowania, dawkowanie i zagrożenia
Dawkowanie doustne (wg. psychonautwiki.org)
Odczuwalne: 5 - 10 mg
Lekko: 10 - 30 mg
Średnio: 30 - 50 mg
Mocno: 50 - 70 mg
Bardzo mocno: ponad 70 mg
Czas działania
Całkowity czas działania: 4 - 7 godzin
Wejście: 20 - 90 minut
Narastanie efektów: 15 - 30 minut
Szczyt (peak): 2 - 4 godzin
Stopniowe zanikanie efektów: 1 - 2 godziny
Typowe postefekty (afterglow): 2 - 4 godziny
Funkcjonowanie na rynku lub w podziemiu
Chemia i farmakologia substancji
Uzależnienie i sposoby jego leczenia
Status prawny w poszczególnych krajach
Substancja nielegalna w USA, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Szwecji, Szwajcarii, Japonii, Australii oraz na Łotwie.
Polska
Na mocy Ustawy o Przeciwdziałaniu Narkomanii nielegalne w Polsce jako substancja psychotropowa grupy II-P.