Bromazepam

Bromazepam – organiczny związek chemiczny, lek psychotropowy, pochodna benzodiazepiny, otrzymana przez Leona Sternbacha i współpr. w 1961 r. w laboratoriach firmy Hoffmann-La Roche. Wprowadzony do lecznictwa w 1970 r.

Bromazepam działa przeciwlękowo i nasennie przez pobudzanie receptorów benzodiazepinowych. W konsekwencji, poprzez nasilenie działania GABA, następuje otwarcie sprzężonych z receptorem GABAA kanałów chlorkowych co w ostateczności skutkuje przechodzeniem jonów chlorkowych do wnętrza neuronów, ich hiperpolaryzację i zahamowanie aktywności. W większych dawkach bromazepam zmniejsza napięcie mięśni, wykazuje działanie uspokajające i właściwości przeciwdrgawkowe.

Dawkę leku i czas podawania należy ustalać indywidualnie, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie jak najkrótszy czas. Bromazepamu nie powinno się podawać dłużej niż 8–12 tygodni, wliczając w to okres stopniowego odstawiania leku.

Leczenie ambulatoryjne: początkowo 3 mg podawane 1 h przed snem, w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 6 mg na dobę. Leczenie szpitalne: w przypadkach ciężkich stanów lękowych dawkę leku można stopniowo zwiększać do 18 mg na dobę. Na początku leczenia pacjent powinien być obserwowany pod kątem objawów przedawkowania. Okres półtrwania tejże substancji wynosi zaledwie parę godzin, a w wypadku przyjmowania leku dłużej niż 3 lub 4 dni jego metabolizm przyspiesza przy czym bromazepam zostaje szybciej wydalony z organizmu.

U pacjentów w podeszłym wieku, osłabionych, z organicznym uszkodzeniem mózgu, niewydolnością krążenia, niewydolnością oddechową oraz zaburzoną czynnością wątroby lub nerek leczenie należy zaczynać od połowy wyżej opisanych dawek (1,5 mg).