Pejotl: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 15: | Linia 15: | ||
Nazwa "pejotl" wywodzi się z języka nahuatl, w którym ma oznaczać coś "migoczącego/połyskującego". Popularnie używane warianty pisowni to pejotl, peyotl i peyot. Polska nazwa to Jazgrza Williamsa, echinokaktus Williamsa bądź jeżowiec Williamsa. Jeszcze w latach 20. XX wieku w wyniku nieznajomości poszczególnych faz rozwojowych rośliny brano je za różne gatunki, stąd też funkcjonowało wiele nazw, takich jak ''Anhalonium lewinii'', ''Anhalonium williamisii'',''Echinocactus williamsii'', ''Lophophora lewinii, Mammiliaria williamsii'' i inne. | Nazwa "pejotl" wywodzi się z języka nahuatl, w którym ma oznaczać coś "migoczącego/połyskującego". Popularnie używane warianty pisowni to pejotl, peyotl i peyot. Polska nazwa to Jazgrza Williamsa, echinokaktus Williamsa bądź jeżowiec Williamsa. Jeszcze w latach 20. XX wieku w wyniku nieznajomości poszczególnych faz rozwojowych rośliny brano je za różne gatunki, stąd też funkcjonowało wiele nazw, takich jak ''Anhalonium lewinii'', ''Anhalonium williamisii'',''Echinocactus williamsii'', ''Lophophora lewinii, Mammiliaria williamsii'' i inne. | ||
| − | Inną błędną identyfikacją | + | Inną błędną identyfikacją funkcjonującą przez długi czas było utożsamiania peyotlu z ''meskalową fasolką'', która okazała się ziarnami Sophora secundiflora. Pejotl kojarzono także przez pewien czas z azteckim teonannacatl, nim zostało dowiedzione, że w tym wypadku chodzi o psychoaktywne grzyby. Do tego zamieszania przyczynili się znacznie hiszpańscy kronikarze, którzy opisując zwyczaje Indian posługiwali się określeniem ''peyot'' w wielu, przeważnie błędnych kontekstach oraz fakt sprzedawania na meksykańskich targach pod nazwą ''peyot'' najróżniejszych towarów. Pejotl nie ma także nic wspólnego z meskalem, napojem alkoholowym wytwarzanym z agawy — jest to kolejny przykład tego, że niemal każdą substancję psychoaktywną używaną przez meksykańskich Indian utożsamiano w którymś momencie z półlegendarnym peyotlem. |
Psychoaktywność pejotlu wynika z zawartości w nim licznym alkaloidów, z których najważniejszym jest meskalina, inne zaś to m.in. anhalina, anhalamina, anhalonidyna, lofoforyna, pellotyna, anhalidyna czy anhalinina. Część tych substancji wyodrębniono jeszcze pod koniec XIX wieku, w latach 20. XX wieku opracowano zaś dla niektórych z nich metody syntezy. | Psychoaktywność pejotlu wynika z zawartości w nim licznym alkaloidów, z których najważniejszym jest meskalina, inne zaś to m.in. anhalina, anhalamina, anhalonidyna, lofoforyna, pellotyna, anhalidyna czy anhalinina. Część tych substancji wyodrębniono jeszcze pod koniec XIX wieku, w latach 20. XX wieku opracowano zaś dla niektórych z nich metody syntezy. | ||
| + | |||
=== Opracowania naukowe === | === Opracowania naukowe === | ||
Wersja z 07:13, 13 lip 2016
Klasyfikacja podstawowa[edytuj]
Metka substancji[edytuj]
hyperreal.info
Tripraporty na NeuroGroove: http://neurogroove.info/tagi/natura/lophophora-williamsii-meskalina
Dyskusja na forum Talk: https://hyperreal.info/talk/pejotl-tek-ogolny-t10697.html
Inne nazwy substancji
peyotl, peyote, hikuri
Odmiany nazwy substancji
pejotlu, pejotlem, pejotlowi, peyotlu, peyotlem, peyotlowi
Wikipedia[edytuj]
Na polskiej Wikipedii substancji poświęcona jest strona: https://pl.wikipedia.org/wiki/pejotl
Informacje ogólne[edytuj]
Lophophora williamsii to znany ze swoich właściwości psychoaktywnych gatunek niewielkiego, pozbawionego kolców kaktusa, występującego w naturze na pustyni Chihuahua (zarówno w części meksykańskiej, jak i należącej do USA) oraz w stepach północnego i środkowego Meksyku. Roślina preferuje grunty wapienne i gliniaste, na takich też rośnie najobficiej. Możliwa jest też domowa uprawa tego sukulenta, należy mieć jednak wówczas na uwadze, że rośnie on bardzo powoli, choć i tak z zasady szybciej, niż w naturze. Dość rozpowszechniona jest opinia, że kaktusy hodowane nie dorównują potencjałem psychoaktywnym tym rosnącym dziko, co ma się tyczyć w szczególności osobników szczepionych na innych kaktusach.
Nazwa "pejotl" wywodzi się z języka nahuatl, w którym ma oznaczać coś "migoczącego/połyskującego". Popularnie używane warianty pisowni to pejotl, peyotl i peyot. Polska nazwa to Jazgrza Williamsa, echinokaktus Williamsa bądź jeżowiec Williamsa. Jeszcze w latach 20. XX wieku w wyniku nieznajomości poszczególnych faz rozwojowych rośliny brano je za różne gatunki, stąd też funkcjonowało wiele nazw, takich jak Anhalonium lewinii, Anhalonium williamisii,Echinocactus williamsii, Lophophora lewinii, Mammiliaria williamsii i inne.
Inną błędną identyfikacją funkcjonującą przez długi czas było utożsamiania peyotlu z meskalową fasolką, która okazała się ziarnami Sophora secundiflora. Pejotl kojarzono także przez pewien czas z azteckim teonannacatl, nim zostało dowiedzione, że w tym wypadku chodzi o psychoaktywne grzyby. Do tego zamieszania przyczynili się znacznie hiszpańscy kronikarze, którzy opisując zwyczaje Indian posługiwali się określeniem peyot w wielu, przeważnie błędnych kontekstach oraz fakt sprzedawania na meksykańskich targach pod nazwą peyot najróżniejszych towarów. Pejotl nie ma także nic wspólnego z meskalem, napojem alkoholowym wytwarzanym z agawy — jest to kolejny przykład tego, że niemal każdą substancję psychoaktywną używaną przez meksykańskich Indian utożsamiano w którymś momencie z półlegendarnym peyotlem.
Psychoaktywność pejotlu wynika z zawartości w nim licznym alkaloidów, z których najważniejszym jest meskalina, inne zaś to m.in. anhalina, anhalamina, anhalonidyna, lofoforyna, pellotyna, anhalidyna czy anhalinina. Część tych substancji wyodrębniono jeszcze pod koniec XIX wieku, w latach 20. XX wieku opracowano zaś dla niektórych z nich metody syntezy.
Opracowania naukowe[edytuj]
Edward F. Anderson- Peyote the Divine Cactus 1996.
Autorskie zdjęcia i filmy związane z substancją[edytuj]
Otrzymywanie / pozyskiwanie[edytuj]
Zastosowanie[edytuj]
Zastosowanie medyczne[edytuj]
Zastosowanie rekreacyjne[edytuj]
Inne zastosowania[edytuj]
Ze względu na duże znaczenie kulturowe i religijne lophophora jest do dziś bardzo popularna wśród wielu meksykańskich i amerykańskich Indian. W Stanach Zjednoczonych gdzie peyote jest pod ścisłą ochroną, plemiona wykorzystujące tę roślinę do swoich obrzędów mogą ją zrywać właściwie bez przeszkód.
Lophophora ma również działanie stymulujące i w wielu plenieniach żuto ją, suszoną, przed rytualnymi wyścigami lub bitwą. Zawarte w niej alkaloidy sprawiały że przez długi czas zawodnicy nie czuli zmęczenia ani głodu, a wielu z nich mogło przebiec nawet 100km w równikowym upale! Najsławniejszymi biegaczami byli członkowie plemienia Tarahumara z północnego Meksyku.
