Pejotl
Klasyfikacja podstawowa[edytuj]
Metka substancji[edytuj]
hyperreal.info
Tripraporty na NeuroGroove: http://neurogroove.info/tagi/natura/lophophora-williamsii-meskalina
Dyskusja na forum Talk: https://hyperreal.info/talk/pejotl-tek-ogolny-t10697.html
Inne nazwy substancji
peyotl, peyote, hikuri
Odmiany nazwy substancji
pejotlu, pejotlem, pejotlowi, peyotlu, peyotlem, peyotlowi
Wikipedia[edytuj]
Na polskiej Wikipedii substancji poświęcona jest strona: https://pl.wikipedia.org/wiki/pejotl
Informacje ogólne[edytuj]
Lophophora williamsii to znany ze swoich właściwości psychoaktywnych gatunek niewielkiego, pozbawionego kolców kaktusa, występującego w naturze na pustyni Chihuahua (zarówno w części meksykańskiej, jak i należącej do USA) oraz w stepach północnego i środkowego Meksyku. Roślina preferuje grunty wapienne i gliniaste, na takich też rośnie najobficiej. Możliwa jest też domowa uprawa tego sukulenta, należy mieć jednak wówczas na uwadze, że rośnie on bardzo powoli, choć i tak z zasady szybciej, niż w naturze. Dość rozpowszechniona jest opinia, że kaktusy hodowane nie dorównują potencjałem psychoaktywnym tym rosnącym dziko, co ma się tyczyć w szczególności osobników szczepionych na innych kaktusach.
Nazwa "pejotl" wywodzi się z języka nahuatl, w którym ma oznaczać coś "migoczącego/połyskującego". Popularnie używane warianty pisowni to pejotl, peyotl i peyot. Polska nazwa to Jazgrza Williamsa, echinokaktus Williamsa bądź jeżowiec Williamsa. Jeszcze w latach 20. XX wieku w wyniku nieznajomości poszczególnych faz rozwojowych rośliny brano je za różne gatunki, stąd też funkcjonowało wiele nazw, takich jak Anhalonium lewinii, Anhalonium williamisii,Echinocactus williamsii, Lophophora lewinii, Mammiliaria williamsii i inne.
Inną błędną identyfikacją funkcjonującą przez długi czas było utożsamiania peyotlu z meskalową fasolką, która okazała się ziarnami Sophora secundiflora. Pejotl kojarzono także przez pewien czas z azteckim teonannacatl, nim zostało dowiedzione, że w tym wypadku chodzi o psychoaktywne grzyby. Do tego zamieszania przyczynili się znacznie hiszpańscy kronikarze, którzy opisując zwyczaje Indian posługiwali się określeniem peyot w wielu, przeważnie błędnych kontekstach oraz fakt sprzedawania na tradycyjnych meksykańskich targach pod nazwą peyot najróżniejszych towarów. Pejotl nie ma także nic wspólnego z meskalem, napojem alkoholowym wytwarzanym z agawy — jest to kolejny przykład tego, że niemal każdą substancję psychoaktywną używaną przez meksykańskich Indian utożsamiano w którymś momencie z półlegendarnym peyotlem.
Psychoaktywność pejotlu wynika z zawartości w nim licznym alkaloidów, z których najważniejszym jest meskalina, inne zaś to m.in. anhalina, anhalamina, anhalonidyna, lofoforyna, pellotyna, anhalidyna czy anhalinina. Część tych substancji wyodrębniono jeszcze pod koniec XIX wieku, w latach 20. XX wieku opracowano zaś dla niektórych z nich metody syntezy.
Opracowania naukowe[edytuj]
Edward F. Anderson- Peyote the Divine Cactus 1996.
Autorskie zdjęcia i filmy związane z substancją[edytuj]
Otrzymywanie / pozyskiwanie[edytuj]
Zastosowanie[edytuj]
Zastosowanie medyczne[edytuj]
Zastosowanie rekreacyjne[edytuj]
Inne zastosowania[edytuj]
Ze względu na duże znaczenie kulturowe i religijne pejotl jest dziś szeroko znany i poważany wśród wielu meksykańskich i amerykańskich Indian. W Stanach Zjednoczonych, gdzie peyote jest pod ścisłą ochroną a jego posiadanie i używnaie jest zakazane przez prawo, plemiona wykorzystujące tę roślinę do celów ceremonialnych mogą ją pozyskiwać i posiadać właściwie bez przeszkód, gwarantuje to Ustawa o wolności religijnej Indian Amerykańskich.
Badacze rozróżniają zazwyczaj dwa główne nurty kultu pejotlu: "stary" kult meksykański, datowany na tysiące lat i nowy, zwany czasem "peyotyzmem", rerezentowany przez Indian Ameryki Północnej zamieszkujących USA i Kanadę, a więc żyjących przeważnie na terenach, gdzie pejotl nigdy naturalnie nie występował — początki tego kultu datuje się na XIX wiek, ma on też charakter bardzo synkretyczny, tj, łączący elementy tradycyjnych plemiennych wierzeń i chrześcijaństwa.
W ramach "starego" kultu pejotlu był on wykorzystywany w wieszczeniu, pełnił funkcję integrującą grupę bądź plemię, stanowił magiczna ochronę przed złem — w tym celu nie musiał byc konsumowany, wystarczyło noszenie przy sobie ususzonego kawałka w charakterze amuletu. Poszczególne plemiona podchodziły do pejotlu z różnym nastawieniem, o niektórych wiadomo, że w dużym stopniu się go obawiały, podczas gdy członkowie innych odnosili się do niego z dużą ufnością.
W najbardziej znanych obyczajach plemienia Huiczoli (Wixarika) pejotl jest utożsamiany z mającym ogromne znaczenie kultowe jeleniem, toteż musi być "upolowany" z pomocą łuku i strzał. W tym celu Indianie ci pod przewodnictwem maraka'ame odbywają coroczną pielgrzymkę do Wirikuta, świętej ziemi gdzie rośnie pejotl i gdzie — jak wierzą — nawiązują kontakt z bóstwami. Wirikuta objęta jest federalną ochroną jako naturalne miejsce kultu będące częścią meksykańskiego dziedzictwa kulturowego.
W USA działa — reprezentujący "nowy" kult - Native American Church (Kościół Tubylczoamerykański), zrzeszający wedle szacunków 250 000 członków. W ramach nabożeństw Koscioła, będących mieszanką wierzeń tradycyjnych i chrześcijaństwa, pejotl przyjmowany jest jako sakrament, uzdrawiający ducha i umożliwiający poznanie woli Boga. NAC jest raczej federacją Kościołów, niż organizacją scentralizowaną, toteż część doktryn i stopnień przesunięcia na osi tradycyjne wierzenia-chrzescijaństwo bywa lokalnie zróżnicowany.
Lophophora ma również działanie stymulujące i w wielu plemionach żuto ją, suszoną, przed rytualnymi wyścigami lub bitwą. Zawarte w niej alkaloidy sprawiały że przez długi czas zawodnicy nie czuli zmęczenia ani głodu, a wielu z nich mogło przebiec nawet 100km w równikowym upale. Najsławniejszymi biegaczami sąi członkowie plemienia Tarahumara z północnego Meksyku.
